Shantykoor bij de Grote Wielen

Ik moet bekennen dat ik niet direct warm liep voor een optreden van het Leeuwarder Shantykoor. Met smartlappen over drank en vrouwen heb ik niet zoveel. Dat bleek toch een vooroordeel te zijn, want de mannen hadden een fantastisch optreden. De dirigent vertelde dat “shanty’s ” vroeger gezongen werden op de grote zeilschepen. Het was een arbeidslied, waarin een bepaald ritme in zat, waarop de matrozen bijvoorbeeld de zeilen moeten hijsen. Dat moest allemaal gelijktijdig gebeuren. Soms was er ook een voorzanger, waarbij de rest van de zangers het refrein zong. Ik vond dat heel indrukwekkend, want het koor bereikte een geweldig volume, waar je echt energie van kreeg. Zeemansliederen gaan vaak over verdriet en verlangen, gevoelens waarin wij ons allemaal herkennen. Eenmaal een zeeman bleef de zee aan je trekken. Aan het begin van de reis moest er afscheid genomen worden van de vrouw en de kinderen. Dramatisch, want je wist nooit of je weer thuis zou komen. De reizen duurden lang zeker op de grote vaart, en dan verlangde men weer naar huis. Hard werken en gezamenlijk zingen was een goed medicijn. Maar niets was mooier om de thuishaven weer binnen te varen en de geliefden  op de kade te zien staan. Het verscheurde leven van de zeeman, maar wij hadden weer een mooie middag gehad.